گریه برای هنر نمایش در اصفهان

مصادف شدن دهه فاطمیه با جشنواره نمایش در اصفهان هرچند تقارن غریبی نیست که در قبل نیز مسئولین ما از این ناهمانگی ها بسیار داشته اند. اما یک پیام مسلم دارد که باید به حال این هنر در اصفهان گریست.

دست اندرکاران جشنواره ای  که می توانست در خدمت اهداف بلند مرتبه  مملکت باشد و خدمات ارزنده ای به کشور و خصوصأ استان اصفهان که سرآمد بعضی از انواع هنر هاست بنماید، چنان ناآشنا به این هنر تاثیر گذار به جمع خبرنگاران میآیند که انگار همه چیز بستگی دارد به اینکه ما در کارنامه کاریمان کاری کرده باشیم.

در این نشست نه اینکه از هنرمندان نامی اصفهان خبری نیست. حتی کسی به نام دبیر جشنواره نیز به حاضرین معرفی نمی شود. تا حداقل پاسخگوی سئوالات تخصصی خبرنگاران باشد.  مثل اینکه همه آمده اند تا با سرعت تمام وظیفه ای  را به انجام برسانند و بروند. 

امروز هنر نمایش در شهر ما نه اینکه غریب مانده بلکه از اریکه تصمیم گیری های بزرگ مغفول مانده. چرا؟ آیا اصفهان هنرمند نامی ندارد؟ آیا از پیشینه قدرتمندهنر نمایش برخوردار نیست؟  یا اینکه تصمیم گیران هنر نمایش در شهر ما لباسی که پوشیده اند را باید به اهلش بسپارند.!

صددرصد نظریه سوم صادق تر است. زیرا هم هنرمندان نامی در این شهربزرگ  فراوان است هم هنر نمایش با سابقه بزرگی که در این شهر دارد خود تکیه گاه بزرگی برای هنر کشور و مورخین نامی است. 

این را میتوان از آرشیو مکتوبی که از جشنواره هنر نمایش در قبل(حداقل در خود اداره ارشاد استان)  باقی مانده است دیدو متوجه شد که این هنر تا کجا به دروازه های سقوط نزدیک شده است. 

در شرایطی که نیاز است تا این هنر جایگاه گذشته خاص خود را به دست آورده ودر حفظ آن تلاش مضاعف شود. متاسفانه سکانداران آن در اداره فرهنگ و هنر شهر به لحاظ عدم شناخت هرچه بیشتر آن را به طرف پرتگاه سوق میدهند.هنری که ریشه در مراسمات مذهبی ما دارد و حتی قبل از اینکه در اروپا هنر نمایش شکل بگیرد در ایران بصورت تعزیه رواج داشته است. 

وزنه ای که در سال های اولیه انقلاب نمایشات بسیار عالی همچون «نبرد حطین مرحوم ابراهیم کریمی» « بئر زمزم و خانه عروسک مرحوم عبدالرحیم مرادیان««گلریزان جهانبخش سلطانی» سوگ دولتو، نقبی به تاریخ و............بیشمار نمایشاتی که بر صحنه نمایش اصفهان جان گرفت و تحسین همگان را برانگیخت. 

آنچه مهم است و بی تردید نمی توان از آن گذشت تعهد و عدم تعهد   در عهده داری مسئولیت هایی است که پذیرش برای عده ای مجهول همانندآب خوردن است و برای قلیلی متخصص  سخت و طاقت فرسا......

دوستانی که در این چند روز در میان آه و اشک دهه فاطمیه به سالن های نمایش برای برگزاری چشنواره بهترین ها در تئاتر اصفهان میروند تنها باید یک چیز را بدانند.که تمامی هنر نمایش اصفهان همین ها نیست.

این نمایشات در خلاء بزرگان هنر تئاتر اصفهان بر صحنه خواهد رفت. شُبهه اینکه در بیان برگزار کنندگان جشنواره در نشست خبری ، بازدید کنندگان اولیه نمایشات  ، انتخاب کنندگان و داوران  همه به جز یک نفر بقیه یکی هستند. دردی که چنان گریبان این هنر را گرفته است که انگار این طفل مظلوم هیچ دادرسی ندارد. 

حتی اگر بخواهیم نقبی به تاریخ قبل از انقلاب بزنیم در کنار همین میدان امام حسین ، نزدیک ایستگاه واحد  (دروازه دولت قبل)سالن نمایشی به همت ناصر فرهمند برقرار بود که  نمایشات بزرگی همچون نفت ، تخت جمشید در آتش را بر صحنه جان داده بود......

امروز یعنی بعد از گذشت بیش از نیم قرن از آن زمان در عرصه هنر اصفهان تنها آه باقی مانده و بس ...... 

تا همین چند سال گذشته انتخاب کنندگان و داوران جشنواره تئاتر اصفهان از بزرگان این هنر بودند ... کسانی که فقط نام آنها بر زبان جاری می شد و مخاطبین را به وجد می آورد......اما امروز متاسفانه کسانی بر این جایگاه تکیه زده اند که هیچکس حتی بعضی از اهالی هنر نمایش شهر آنها را ندیده نه می شناسند. 

آیا بهتر نیست به جای این همه خودی و ناخودی کردن ، اجازه دهیم تا کسانی که خبره این کار هستند سکان برگزاری آن را به دست بگیرند؟خوب دقت کنید بعضی ازکسانی که  به داوری این آثار نشسته اند چگونه با نداشتن سواد کلاسیک ، نداشتن نمایش مطرحی بر صحنه نمایش کشور و استان و حتی تجربه به صحنه بردن و بر صحنه رفتن را نمیدانند می توانند بر کار کسانی که درس اینکار را خوانده اند و بر آن مسلط شده اندو شاید سالها تجربه اینکار را دارند به قضاوت بنشینند؟ 

راقم با احترام به نمایشاتی که در این جشنواره پذیرفته شده و نشده و منصرف شدگان و سرتعظیم در مقابل مخاطبین آنان ، تنها یک سئوال از   پیشکسوتان و جوانانی که در آینده پیشکسوت می شوند دارم.... به نظر شما نباید به حال این هنر و مظلومیت آن گریست؟آیا نباید این همه نیرو و هزینه در زمان مناسب تر و با فرصت بیشتر و افراد متخصص تری برگزار می شد؟ مسلمأ در آن صورت تماشاگران  لذت برگزاری یک جشنواره خوب را با خود به خانه هایشان می بردند!! .... قضاوت با شما!