کسانی که آموزش و پرورش را کبوتر بی بال و پر کردند!
شاید تقصیر هیچکس نباشد. شاید هیجکس دلش نمی خواست که از کوه آموزش و پرورش زمینی صاف و مسطح بسازد. زمینی که اگر زیبایی دارد از دور خوش است و چمنزاری شده که هر کس از هرکجا می تواند بر آن پا بگذارد و بگذرد بدون اینکه به عمق فاجعه ای که پیش آمده است بنگرد.
گلایه ای از نظامی که اکثر فارغ التحصیلانش در صدر انقلاب بزرگ و اسطوره ای آن از حوزه علمیه برخاسته بودند انتظاری در حد ادامه راه نمی توان داشته باشید اما می توان سئوال کرد: چرا با وجود بزرگ علم و دین ، آموزش و پرورش کشور پوسته ای شده که بر خلاف اینکه در خدمت نظام باشد در مقابل آن ایستاده است.
خوب که به بنیانگذاران اولیه این انقلاب بنگرید. بسیاری از بزرگان علم و ادب را بر قُله آن می بینید. بزرگانی که کم کم همانند برف در مقابل خورشید انقلاب ذوب و محو شدند. بدون اینکه نظام تازه از راه رسیده بداند کشوری با این پیشینه بزرگ باید بردامنه کوهش چراغ علم ودانش فروزان باشد و قدر و ارزش معلمش چون گوهر بدرخشد.
ناگفته پیداست اگر کشوری نیاز دارد تا بر قله ها بایستد باید در صدرش آموزش و پرورشی پویا در ذیل آن ارتشی قدرتمندکه از همین آموزش و پرورش نشأت گرفته باشد و در سلسله مراتب بعدی تربیت شدگان همین قله نشینان به عنوان مدیر و متخصص حاضر باشند.
من از ادارات آموزش و پرورش دیگر استانها خبری ندارم اما با آشنایی با اداره آموزش خودمان در استان از سال 56 آشنا شدم بد نیست بدانیدکه آن زمان محسن مدیرکل آموزش و پرورش اصفهان بود. رئیس آموزش و پرورش ناحیه 2 واقع در خیایان جی در ساختمان اجاره ای واقع شده بود که با استقرار نظام جمهوری اسلامی به قسمتی از اداره کل ( جایی که در حال حاضر جناب نظریان مدیر کل فعلی مستقر شده است) انتقال پیدا کرد.
اولین مدیرکل آموزش و پرورش در بعد از انقلاب استاد نیلفروشان بود و رئیس ناحیه 2 امام جمعه زاده (روح هردو شاد) اطراف این اداره فقط و فقط مدارسی بزرگ حکومت میکردند . دبیرستان ادب ، دبیرستان بهشت آیین ، دبیرستان 22 مهر(22 بهمن)محل فعلی ادغام شده در آموزش و پرورش کل....مدرسه راهنمایی کار، دبستان دخترانه ملک ، راهنمایی نور آئین ، دبیرستان سعدی ، راهنمایی حکیم سنایی دبستان ناطق اصفهانی و........که متاسفانه بسیاری از این مدارس به مرور تغییر کاربری دادند . حتی بعضی از آنها از حیطه دسترسی آموزش و پرورش خارج شدند.
حتی اساتید بزرگی که در آن زمان چشم و چراغ آموزش و پرورش بودند در بی خبری یکی یکی چراغ عمرشان خاموش شد و گوش تا گوش خبر دار نشد. بجز اکبر پرورش که در شلوغی های انقلاب دستگیر شد و حمایت همه جانبه دانش آموزان و کادرآموزشی از دست حکومت نظامی وقت نجاتش داد و مراسم شایسته یک وزیر نه یک معلم برایش اجراء شد.
شهید حسن خوشاب ، استاد حسین خوشاب ، استاد سید مصلح الدین مهدوی ، مرتضی امام جمعه زاده ، استاد نیلفروشان، دکتر حسینی،هاشم الحسینی ، استاد رقایی ، استاد مصطفی هادوی (خوشبختانه در قید حیات) و هزاران بزرگ دیگر همانند این عزیزان که با قناعت ، تعهد ، بزرگی وشجاعت و نجابت بدون تجملات اداری (خانه معلم، رستوران های رنگارنگ، کلینیک و.... به تدریس در مدارس می پرداختند.
به جرأت می توان گفت بسیاری از این بزرگان تاریخ ساز این انقلاب شدند و حالا سردر آغوش خاک دارند....بزرگانی که هیچ خبرنگاری در زمان حیاتشان نامی از بسیاری از آنها نبرد. در حالیکه امروز کارناوالی از خبرنگاران جمع میشوند تا در نشست مطبوعاتی مدیرکل فعلی حاضر شوند. مدیرکلی که با اینکه مرد خوبی است اما رستم هم که بود در مقابل سئوالات خبرنگاران و بار معضلات و مشکلات آموزشی زانو می زد.
در مقابل مشارکت های زوری اما با نام مردمی ، در مقابل کمبود مُدرس حاذق ، در مقابل مدارس انبوه از اتباع دیگر کشورها و نوید جذب بیشتر ، در مقابل مدارسی که پول را میشناسند تا درخشانی دانش آموز را به عنوان استعدادهای بزرگی که باید این مملکت را بسازند و در خدمت آرزوهای یک کشور بزرگ باشند.
شاید در حال حاضر نتوان مقصر اصلی را در معضلات فعلی مشخص نمود اما همان طوری که تاریخ میگوید: مرا بخوانید تا راه های رفته را هزار باره تکرار نکنید. چه بهتر که جلوی ضرر را از هرکجا که هست بگیریم و در شکوفایی دوباره آموزش و پرورش در کرامت معلمان عاشق به تدریس(بسیاری در حال حاضر رسالت معلمی ندارند بلکه چون دروازه استخدام تنگ بوده به این شغل شریف روی آورده اند) در حالیکه معلمی عشق است عشقی همانند عشق محنون و فرهاد کوهکن ......ممکن است کسانی که آموزش و پرورش را کبوتر بی بال و پر کردند!را نشناسیم یا نخواهیم که بشناسیم اما از قدیم گفتند جلوی ضرر را از هرکجا بگیرید منفعت است.....بیایید به خاطر حفظ آینده کشور هم که شده نه اینکه پرو بال آموزش و پرورش را به آن برگردانیم بلکه برای تعالی مملکت خودمان قدرت پرواز به او ببخشیم.